Φτάνοντας στην έξοδο του σπιτιού του είδε τη βροχή να πέφτει δυνατά. «Μην αργήσεις το μεσημέρι! Θα σου ‘χω ζεστή σούπα από όρνιθα, που σ’ αρέσει», ακούστηκε η φωνή της γυναίκας του από την κορυφή της σκάλας. Κοντοστάθηκε, χαμογέλασε, άνοιξε την ομπρέλα του και βγήκε.
Κάτι περίεργο πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Ήταν αρκετά σκεφτικός και προβληματισμένος, ενώ μια περίεργη αίσθηση ότι κάτι θα συμβεί τον τύλιγε. Περπατούσε αφηρημένος και ούτε καν άκουσε κάποιες ζεστές, περαστικές καλημέρες. Η όμορφη, μυστηριώδης φωνή του χθεσινού τηλεφωνήματος που τον ενημέρωνε για την άμεση παραλαβή ενός ανώνυμου φακέλου τον είχε αναστατώσει.
Το ραντεβού είχε δοθεί λίγα μόνο τετράγωνα μακριά από το μαγαζί του. Θα μπορούσε να περάσει να δει για τι επρόκειτο, πριν πιάσει δουλειά. Επιτάχυνε. Αδιαφόρησε για τις λακκούβες με το νερό και τους βιαστικούς περαστικούς. Το μυστήριο θα λυνόταν στο επόμενο στενό. Σε ποια ανήκε εκείνη η βελούδινη φωνή και ποια άμεση ανάγκη πρόσταζε να παραλάβει ο ίδιος, μυστικά, εκείνο τον ανώνυμο φάκελο;
Ούτε που πρόσεξε το αυτοκίνητο που ερχόταν από το στενό. Το απότομο φρενάρισμα και το δυνατό κορνάρισμα δεν στάθηκαν ικανά να τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Όμως, τι περίεργο, τίποτα δεν τον απασχολούσε πια, παρά μόνο εκείνο το τρυφερό: «Μην αργήσεις το μεσημέρι!»…
11.10.07
