Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μακρινή χώρα, πιο κοντά απ’ οπουδήποτε, ζούσε ένα ευτυχισμένο ζευγάρι που το μόνο που ήθελε απ’ τη ζωή του ήταν ν’ αποκτήσει ένα παιδάκι. Ο άντρας είχε ένα συνηθισμένο όνομα, ας τον πούμε Σπύρο, και ένα ασυνήθιστο ύψος. Η γυναίκα είχε κι εκείνη ένα συνηθισμένο όνομα, ας την πούμε Μαρίνα, και ένα, επίσης, ασυνήθιστο ύψος. Και οι δυο ήταν πανύψηλοι! Γι’ αυτό και στη χώρα τους, στη χώρα του Σχετικού, ήταν γνωστοί ως: το ζεύγος Ψήλου, που, ας σημειωθεί, δεν είχε καμία σχέση με τον κοινό ψύλλο! Ή μήπως είχε; …
Μετά από κάμποσο καιρό, γεννήθηκε, επιτέλους, το πολυπόθητο μωρομέλος της οικογένειας! Ένα τεράστιο, υγιέστατο, ζωηρόχρωμο κοριτσάκι! Οι γονείς του ήταν πια πανευτυχείς! Όλη μέρα τραγουδούσαν χαρούμενοι και δεν έπαιρναν το βλέμμα τους από πάνω του. Αλλά κι εκείνο έδειχνε ήρεμο κι ευτυχισμένο. Χαμογελούσε και το τεράστιο χαμόγελό του φώτιζε ολόκληρο το σπίτι του ζεύγους Ψήλου τόσο πολύ, ώστε ολόκληρη η γειτονιά λαμποκοπούσε μέσα στη σκοτεινή νύχτα της χώρας του Σχετικού.
Οι μέρες περνούσαν.
Οι ευτυχισμένοι γονείς γίνονταν κάθε μέρα και πιο ευτυχισμένοι και το γιγάντιο μωρό γινόταν κάθε μέρα και πιο… γιγάντιο! Υπήρχαν, βέβαια, κάποιες τεχνικές δυσκολίες στο μεγάλωμά του, όμως οι γονείς του ούτε καν τις αντιλαμβάνονταν. Τι κι αν κανένα κρεβατάκι δε χωρούσε το γιγαντομωρό; Έδωσαν παραγγελία στον κύριο Μετριούλη, τον ξυλουργό της γειτονιάς και σε μια βδομάδα το… γιγαντοκρέβατο ήταν έτοιμο! Τι κι αν τα συνηθισμένα φορμάκια δεν του χωρούσαν με τίποτα; Η ευτυχής μαμά έραψε μόνη της τα… γιγαντορουχαλάκια της πολυαγαπημένης της κόρης. Τι κι αν κανένα παιδικό μπανάκι δε χωρούσε την… αγαπητίλη τους; Παραγγέλθηκε η μεγαλύτερη λεκάνη, ανάλογη αυτής της Μεσογείου, για τη… «φιφή» τους! Τι κι αν κανένα καροτσάκι δε χωρούσε τη μονάκριβή τους; Και οι δυο γονείς είχαν μια τεράστια αγκαλιά για το βλαστάρι τους.
Πέρασε καιρός, ώσπου το ζεύγος Ψήλου θέλησε να δώσει ένα όνομα στο γιγαντομωρό του. Ποιο όνομα όμως θα μπορούσε να καλύψει ένα τέτοιο μωρό; Μέρες το ζεύγος Ψήλου σκεφτόταν και ξανασκεφτόταν το όνομα της μπέμπας, όμως… τίποτα! Τζίφος! Όλα τα ονόματα της έπεφταν μικρά. Άλλα κοντά, άλλα στενά, κανένα όνομα δε βρέθηκε να της ταιριάζει. Μέχρι που ο μπαμπάς Ψήλος είχε μια καταπληκτική ιδέα! Θα ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΣΑΝ ένα όνομα για το γιγαντομωρό τους, όπως είχαν δημιουργήσει τόσα και τόσα πράγματα που εξυπηρετούσαν την καθημερινότητά του. Έτσι, λοιπόν, η μαμά Ψήλου έβαλε όλη τη φαντασία και τη δημιουργικότητά της σε λειτουργία και… ορίστε! Ένα διπλό όνομα για το κοριτσάκι της: ΜΑΡΙΑ – ΕΛΕΝΗ !!!! Τέλειο! Ένα ταιριαστό όνομα για το γλυκύτατο αυτό γιγαντομωρό! Το μωρό τους!
Ο κεντρικός ναός της χώρας του Σχετικού κλείστηκε για το ευτυχές γεγονός, η ειδικών διαστάσεων κολυμβήθρα επιστρατεύθηκε και το γιγαντομωρό βαφτίστηκε με τις καλύτερες ευχές όλων των κατοίκων της χώρας του Σχετικού να το συνοδεύουν. Το γλέντι κράτησε μια ολόκληρη βδομάδα και τη διασκέδαση των καλεσμένων επιμελήθηκε το ίδιο το γιγαντομωρό, που πια είχε διπλόφαρδο όνομα, παίζοντας θεσπέσιες μελωδίες στο πιάνο της θείας του.
Σήμερα, δύο χρόνια μετά τη γέννησή του, συγγενείς και φίλοι μαζεύτηκαν στο σπίτι της οικογένειας Ψήλου για να γιορτάσουν τα δεύτερα γενέθλια του χαρισματικού γιγαντομωρού, το οποίο, πια, είναι σωστό γιγαντοκοριτσάκι και έχει όνομα που το καλύπτει απόλυτα! Οι ετοιμασίες για τα γενέθλια πολλές και όλες καμωμένες με ιδιαίτερη αγάπη και γλύκα, σαν αυτή της… γιγαντοτούρτας που φτιάχτηκε, ειδικά για την περίσταση, από τον ίδιο τον μπαμπά Ψήλο, ξεπερνώντας ακόμα και τις καταπληκτικές τούρτες της κυρίας Λιχουδέλη, που έχει το καλύτερο ζαχαροπλαστείο της χώρας!
Οι ευχές όλων μας ανάλογης γλύκας και μεγέθους της τούρτας για να ‘ναι η Μαρία-Ελένη πολύχρονη, υγιής, ευτυχισμένη, γλυκιά και λαμπερή πάντα!
* Στην ανιψιά μου, που, σήμερα 3.9.2011, φύσηξε τα πρώτα της δύο κεράκια! :)
