Με μολύβι και χαρτί

Μεγάλη ευλογία το δάκρυ. Μεγάλη λύτρωση να μπορείς να ξεμπερδεύεις την ψυχή σου όταν έχει μπλεχτεί σαν γαϊτάνι. Τα κεριά συναγωνίζονται τ' άστρα, καθώς σελαγίζουν στο σκοτάδι και απ' το βάθος, ένας βιρτουόζος, αόρατος, πιανίστας έχει βαλθεί να βοηθήσει στο ξετύλιγμα του κουβαριού. Διακριτικά το ροσμαρί τρυπώνει απ' το ανοιχτό παράθυρο και με τσιγκλάει με την ταξιδιάρικη μυρωδιά του.

Τα δάκρυα βρίσκουν, επιτέλους, το δρόμο που αναζητούσαν καιρό και τα χέρια μου, κρατώντας το μοναδικό όπλο που θα μπορούσαν να κρατήσουν, καλούν το χαρτί σε μονομαχία. Χαράζουν γρήγορα και αποφασιστικά τις λέξεις που θαρρείς ήταν μέρες καταπιεσμένες στην άκρη του μολυβιού. Μαλακές, μαύρες, μικρές, ανυπόμονες και υγρές. Λέξεις στις οποίες έκοβα το δρόμο καιρό.

Οι μονομαχίες ποτέ δε βγαίνουν σε καλό κι εγώ σιχαίνομαι τα αίματα. Πάλι επιφανειακές γρατσουνιές θα καταφέρω στο χαρτί, λόγια ανώδυνα κι αναίμακτα, λέξεις απαλές που αποφεύγουν να πληγώσουν οποιονδήποτε, εκτός από 'μένα. Για άλλη μια φορά θα κόψω το κουβάρι εντός μου χωρίς να επιχειρήσω να το λύσω.


*Οι λέξεις με τα έντονα γράμματα μου δώθηκαν από την dreamteamk9 πριν αρκετό καιρό. Άργησα και σίγουρα δεν ικανοποίησα τα παιδιά, αλλά μόνο αυτό κατάφερε να βγει απόψε... :)