Από το φόρουμ του eduportal, προχθές, με αφορμή τις λέξεις: βράχος - κούρεμα...
Ήταν κάποτε, παλιά, ένας μαύρος βράχος
φοβερός και τρομερός, ζούσε 'κεί μονάχος
με μούσια και μακριά μαλλιά, με φροντερή φωνάρα
όλους τους άλλους τρόμαζε κι έσπερνε την αντάρα.
Βαρέθηκε μονάχος του να ζει και να ματώνει
κι η ώρα της απόφασης φτάνει, κοντοζυγώνει.
Για κούρεμα ξεκίνησε να πάει, να ομορφύσει
και την καλή την όψη του στους άλλους να τη δείξει!
Σαν είδαν όμως στο χωριό το βράχο να ζυγώνει
έφυγαν όλοι τρέχοντας σηκώνοντας και σκόνη!
Απόμεινε μονάχος του, ακούρευτος, θλιμμένος
και όλη μέρα έκτοτε κλαίει ο καημένος.
"Ήθελα μόνο να τους πω πως η φρικτή η όψη
αλλάζει αν βρεθεί κανείς την κόμμη να μου κόψει.
Μ' αυτό που σίγουρα κανείς ν' αλλάξει δεν μπορεί
είναι αυτό που κρύβεται βαθιά μες στην ψυχή"
Για τόσο δα τετράστιχο ή λίμερικ ξεκίνησα
μ' απ' την πολλή τη συμφορά του βράχου, συγκινήθηκα
και έγραψα το δράμα του λιγάκι ν' απαλύνω
και σας αφήνω για μετά: μαντίλι κι ένα κρίνο
Μερικές φορές δεν ελέγχω τα δάχτυλά μου, συγγνώμη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου