28/2/11

Το πάθημα της μάγισσας


"Ο χορός να μη σχολάσει!" Κι επειδή να ησυχάσω δε γίνεται, αλλά ούτε και να σοβαρευτώ, ...οργίασα πάλι με το διώνυμο: "σκούπα - χέρια" που άφησε ο mortal.

Μια μάγισσα με ξέπλεκα μαλλιά
και μαύρη κάπα
στα χέρια σκούπα κράταγε
και πέταγε τρεχάτα.

Σεργιάνιζε στα σύννεφα
κι έκανε διαολιές
μα ‘κείνο που την έφτιαχνε
ήταν οι... αλλαγές!

Το βατραχάκι έγινε
μεγάλο σαν λιοντάρι!
Κι ο μαύρος ιπποπόταμος
μικρούλης σαν κουβάρι!

Στον ύπνο των μικρών παιδιών
τρύπωνε κάθε βράδυ
κι όνειρα άφηνε τρελά
κάτω απ’ το μαξιλάρι.

Πότε αράχνες έβαζε
να πλέκουνε βεντάλιες
και πότε μαύρους ποντικούς
να κάνουν λουκουμάδες!

Άλλοτε πάλι μαγικά
ξόρκια και φίλτρα φτιάχνει
και βάζει άρρωστη γριά
να βγαίνει για σεργιάνι!

Τα δέντρα μας τα τρέλανε
κι αγάπησαν τις κάμπιες
και οι δειλές οι κότες μας
θαρρούν πως είναι κάποιες!

Μα κάποια νύχτα σκόνταψε
κι έπεσ’ απ’ τη σκούπα
γκρεμίστηκε, τσακίστηκε
και έμεινε φαφούτα!

Ούτε και ξόρκι μπόρεσε
έκτοτε να αρθρώσει
μα ούτε κι όνειρο φριχτό
μπορούσε πια να δώσει!

Από εκείνη τη νυχτιά
-και πάνε χίλια χρόνια-
έμεινε μέσα στα χαρτιά
και ζει... στα πληκτρολόγια!


Και επειδή ο πυρετός
με κάνει και ξεφεύγω
αφήνω για να παίξετε:
Κουφέτο κι ένα τρένο!


Συμπαθάτε με, οι παρενέργειες τις αντιβίωσης...

19/2/11

Ο ευαίσθητος βράχος


Από το φόρουμ του eduportal, προχθές, με αφορμή τις λέξεις: βράχος - κούρεμα...

Ήταν κάποτε, παλιά, ένας μαύρος βράχος
φοβερός και τρομερός, ζούσε 'κεί μονάχος
με μούσια και μακριά μαλλιά, με φροντερή φωνάρα
όλους τους άλλους τρόμαζε κι έσπερνε την αντάρα.

Βαρέθηκε μονάχος του να ζει και να ματώνει
κι η ώρα της απόφασης φτάνει, κοντοζυγώνει.
Για κούρεμα ξεκίνησε να πάει, να ομορφύσει
και την καλή την όψη του στους άλλους να τη δείξει!

Σαν είδαν όμως στο χωριό το βράχο να ζυγώνει
έφυγαν όλοι τρέχοντας σηκώνοντας και σκόνη!
Απόμεινε μονάχος του, ακούρευτος, θλιμμένος
και όλη μέρα έκτοτε κλαίει ο καημένος.

"Ήθελα μόνο να τους πω πως η φρικτή η όψη
αλλάζει αν βρεθεί κανείς την κόμμη να μου κόψει.
Μ' αυτό που σίγουρα κανείς ν' αλλάξει δεν μπορεί
είναι αυτό που κρύβεται βαθιά μες στην ψυχή"

Για τόσο δα τετράστιχο ή λίμερικ ξεκίνησα
μ' απ' την πολλή τη συμφορά του βράχου, συγκινήθηκα
και έγραψα το δράμα του λιγάκι ν' απαλύνω
και σας αφήνω για μετά:
μαντίλι κι ένα κρίνο


Μερικές φορές δεν ελέγχω τα δάχτυλά μου, συγγνώμη


Αν θέλετε, μπορείτε να δοκιμάσετε κι εσείς φτιάχνοντας ένα τετράστιχο με τις λέξεις "μαντίλι-κρίνο". ;)