Δυσκολεύομαι...

Επιχειρώ κατάδυση ξανά. Εντός μου. Ηθικός αυτουργός του οδυνηρού ταξιδιού ο Τάσος, φίλος καινούριος του φετινού καλοκαιριού. Σκάφη για την κατάδυση αυτή θα μπορούσαν να είναι πολλά, εγώ όμως θα χρησιμοποιήσω ένα παλιό και γνώριμο, οικείο και αναμενόμενο για τα δικά μου ταξίδια, το μολύβι. Πτώση ελεύθερη, λοιπόν και η Ιθάκη στο τέλος της διαδρομής.

Φθινόπωρο, ο θάνατος του Καλοκαιριού και η αρχή του Χειμώνα. Περίεργη εποχή για μένα. Ο θάνατος του φετινού γεμάτου καλοκαιριού οδυνηρή υπόθεση. Βόλτες, ταξίδια, εικόνες, μυρωδιές, επιστροφές, άνθρωποι π' αγαπώ πολύ και, δυστυχώς, ο χρόνος δε μ' αφήνει να χορτάσω. Αποχωρισμοί που ματώνουν. Αγκάθια που γεννούν κόκκινα διαμάντια, όπως το αίμα στο μέτωπο του Χριστού. Αδύναμη για την όποια αντίσταση, δέχομαι τον κύκλο του χρόνου μοιρολατρικά. Μόνη, αλλά διόλου ευκαταφρόνητη παρηγοριά, οι φωτογραφίες και οι λιγοστές λέξεις που βιαστικά χάραζα στο χαρτί: "Γιατί μ' αφήσατε να φύγω;"... Η Ελευθερία, φίλη παλιά, της καρδιάς, απαντά: "Εσύ το αποφάσισες!". Εγώ...; Πότε; Ήμουν ποτέ παρούσα στη λήψη της απόφασης αυτής;

Ερωτήματα αναπάντητα εντός μου σαν αδηφάγοι μαύροι πλανήτες. Αν βγω ζωντανή από τη δύνη, ίσως βρω τις απαντήσεις που ψάχνω.

Εν αναμονή του Χειμώνα, λοιπόν και της γέννησης μιας νέας ζωής, ξεπλυμένης από σκόνες και ερωτηματικά σπασμένα.


* Τάσο, με δυσκόλεψαν πολύ οι λέξεις σου. Μάλλον δεν ήταν ό,τι περίμενες να δεις, αλλά... συμπάθα με, αυτό κατάφερα μόνο. Η φωτογραφία της σκιάς μου από το βράδυ στο Ιτς Καλέ. Σας ευχαριστώ ΠΟΛΥ για την όμορφη βραδιά και επιφυλλάσσομαι για αντίστοιχες βόλτες στο μέλλον. Ελευθερία, η σειρά σου για λεξούλες! ;)

Με μολύβι και χαρτί

Μεγάλη ευλογία το δάκρυ. Μεγάλη λύτρωση να μπορείς να ξεμπερδεύεις την ψυχή σου όταν έχει μπλεχτεί σαν γαϊτάνι. Τα κεριά συναγωνίζονται τ' άστρα, καθώς σελαγίζουν στο σκοτάδι και απ' το βάθος, ένας βιρτουόζος, αόρατος, πιανίστας έχει βαλθεί να βοηθήσει στο ξετύλιγμα του κουβαριού. Διακριτικά το ροσμαρί τρυπώνει απ' το ανοιχτό παράθυρο και με τσιγκλάει με την ταξιδιάρικη μυρωδιά του.

Τα δάκρυα βρίσκουν, επιτέλους, το δρόμο που αναζητούσαν καιρό και τα χέρια μου, κρατώντας το μοναδικό όπλο που θα μπορούσαν να κρατήσουν, καλούν το χαρτί σε μονομαχία. Χαράζουν γρήγορα και αποφασιστικά τις λέξεις που θαρρείς ήταν μέρες καταπιεσμένες στην άκρη του μολυβιού. Μαλακές, μαύρες, μικρές, ανυπόμονες και υγρές. Λέξεις στις οποίες έκοβα το δρόμο καιρό.

Οι μονομαχίες ποτέ δε βγαίνουν σε καλό κι εγώ σιχαίνομαι τα αίματα. Πάλι επιφανειακές γρατσουνιές θα καταφέρω στο χαρτί, λόγια ανώδυνα κι αναίμακτα, λέξεις απαλές που αποφεύγουν να πληγώσουν οποιονδήποτε, εκτός από 'μένα. Για άλλη μια φορά θα κόψω το κουβάρι εντός μου χωρίς να επιχειρήσω να το λύσω.


*Οι λέξεις με τα έντονα γράμματα μου δώθηκαν από την dreamteamk9 πριν αρκετό καιρό. Άργησα και σίγουρα δεν ικανοποίησα τα παιδιά, αλλά μόνο αυτό κατάφερε να βγει απόψε... :)

Βουτάτε στα βαθιά γιατί πνιγόμαστε

"Βουτάτε στα βαθιά γιατί πνιγόμαστε", συνήθιζε να λέει χαμογελώντας με νόημα. Άνθρωπος της δράσης και της έντασης, δε συμβιβαζόταν με τίποτα λιγότερο από ό,τι εκείνος έθετε ως στόχο: το αριστείο του Λυκείου, την εισαγωγή του στη Γυμναστική Ακαδημία, το χρυσό μετάλλιο σ' όσους αγώνες κολύμβησης συμμετείχε, την πρώτη θέση στην παρέα και την καρδιά της Ελένης.

Η θάλασσα ήταν ανέκαθεν η μεγάλη του αγάπη. "Πνίγομαι", έλεγε και έτρεχε στην παραλία, για να γυρίσει μετά από ώρες ξαλαφρωμένος απ' ό,τι τον βασάνιζε. Συνήθιζε να χάνεται για ώρα πολλή κάτω απ' τη γαλάζια επιφάνεια, πράγμα που τρόμαζε τους φίλους του. "Πνίγεσαι, λες, μα κάνεις μακροβούτι στις αντοχές μας!", τον μάλωνε η Ελένη. Ήξερε πως η θάλασσα ήταν το δεύτερο σπίτι του Χρίστου, μα εκείνη πάντα ανησυχούσε γι' αυτόν. Έτρεμε στην ιδέα μήπως της πάθει τίποτα. Εκείνος πάλι, με το αφοπλιστικό του λαμπερό χαμόγελο και τα παιχνιδιάρικα μάτια απαντούσε με την αγαπημένη του φράση: "Βουτάτε στα βαθιά γιατί πνιγόμαστε!".

Τη φράση αυτή είχε υιοθετήσει και ως τρόπο ζωής. Με βαθιά ανάσα και καθαρό μυαλό βουτούσε σε κάθε δύσκολη κατάσταση με την οποία η ζωή τον έφερνε αντιμέτωπο. Έδειχνε ατρόμητος και αποφασιστικός, έτοιμος πάντα να κάνει ό,τι έπρεπε για να ξεπεράσει τους σκοπέλους.

Εκείνο το καλοκαίρι θα συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης. Οι προπονήσεις του ήταν πολύωρες και καθημερινές, μα καθόλου δεν βαρυγκωμούσε. Η παρέα τον είχε χάσει. Η Ελένη ανησυχούσε για το αποτέλεσμα. Ήξερε καλά πόσο επιθυμούσε ο καλός της το χρυσό μετάλλιο, γι' αυτό και δεν παραπονιόταν που χανόταν ώρες ατέλειωτες στις πισίνες του κολυμβητηρίου.

Το τελευταίο βράδυ, πριν το μεγάλο τελικό, ο Χρίστος γύρισε σπίτι αργά το απόγευμα κουρασμένος και αγχωμένος, πράγμα σχεδόν σπάνιο για άνθρωπο με τις δικές του αντοχές. Η Ελένη τον υποδέχτηκε με χαμόγελο και ζεστή αγκαλιά, όμως τον ένιωσε σφιγμένο και προβληματισμένο. "Άλλαξε κι έλα να φας κάτι. Σου ετοίμασα το αγαπημένο σου!", του είπε. Ο Χρίστος γλίστρησε από την ήρεμη αγκαλιά της κι έμεινε για λίγο σκεφτικός. "Θα κατέβω, για λίγο, στην παραλία, το 'χω ανάγκη", της είπε κι έκανε να φύγει βιαστικά. "Να 'ρθω μαζί σου;", άκουσε την Ελένη να του φωνάζει αναστατωμένη, όμως εκείνος είχε ήδη κλείσει την πόρτα πίσω του.

"Βουτάτε στα βαθιά γιατί πνιγόμαστε", άκουσε η Ελένη τον εαυτό της να ψελλίζει, όταν το άλλο πρωί της ανακοίνωναν το τραγικό μαντάτο...

1.5.09

Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

Στις 2 Απριλίου, κάθε χρόνο, γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικής Λογοτεχνίας, ημέρα γέννησης του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Το ποίημα του Αντ. Δελώνη είναι ένα αφιέρωμα στο μεγάλο Δανό παραμυθά.

Δε θέλουμε πολλά, φίλε...
Μόνο ν' ανοίξεις ένα παράθυρο στον κόσμο
να πάρεις στην απαλάμη σου
την άφθαρτη καρδιά των παιδιών μας
να ταξιδέψεις τα πιο τρελά όνειρά τους
με τη σχεδία της φαντασίας σου.
Να τα πάρεις χέρι χέρι
στ' ακροκλώναρα της χίμαιρας
κρατώντας βάγια της ελπίδας...

Δε θέλουμε πολλά, φίλε...
Μόνο να αστερώσεις τη ζωή των παιδιών μας
με το χαμόγελο της γαλανής ευδίας.
Μόνο να πασπαλίσεις με νιφάδες φαντασίας
τα πιο τρελά όνειρά τους.
Το 'χουν ανάγκη, ξέρεις...

Φίλε μου παραμυθά
σύντροφε της πιο τρελής μου ηλικίας
κράτα το χέρι των παιδιών μας!

Πρό(σ)κληση από τη Θαλασσινή

Δεν είχε ύπνο εκείνη τη νύχτα. Δεν τον χωρούσε το σπίτι. Γυρόφερνε από δωμάτιο σε δωμάτιο, σαν το θηρίο στο κλουβί. Το βλέμμα του αναζητούσε το κλειδί του αυτοκινήτου. Το άρπαξε, ξεκρέμαξε απότομα το μπουφάν του κι έφυγε, κλείνοντας πίσω του την πόρτα με δύναμη.

Στη θάλασσα! Κοντά στο Ενετικό αρσενάλι, εκεί που καθόταν με τις ώρες όταν κάτι τον ζόριζε και κοιτούσε τον ήλιο να δύει και να αφήνει το βαθύ πορτοκαλί του βάμμα στον ουρανό. Εκεί ήθελε να βρεθεί κι απόψε που τα λόγια και οι αποφάσεις της τον έκαναν να πονάει.

Κάθισε στο νοτισμένο τοιχίο και εισέπνευσε βαθιά. Η μυρωδιά του θαλασσόχορτου τον γαλήνευε πάντα. Απόψε όμως τίποτα δεν ήταν δυνατό να τον ησυχάσει. Στο μυαλό του είχε σμιλευτεί η εικόνα της να φωνάζει και να χειρονομεί. Μα αυτό που του μάτωνε περισσότερο τη σκέψη ήταν το δαχτυλίδι που θα ένωνε για πάντα τις ζωές τους, πεταμένο άψυχο στο κατώφλι του σπιτιού τους.

Η Θαλασσινή άφησε πρόσκληση για "μαγείρεμα" ιστορίας με υλικά τις λέξεις που είναι σημειωμένες με έντονα γράμματα. Αν και μ' αρέσουν πολύ τέτοιου είδους παιχνίδια, απόψε δεν είχα ιδιαίτερα καλή διάθεση.

27.11.08

Η ωραία κοιμωμένη

Τα παραμύθια μας πού είναι;
Σε κάθε πράγμα είναι κι ένα κρυμμένο.
Μέσα στο ξύλο, μες στη βροχή,
μες στο ποτήρι, μέσα στη γη.
Μοιάζει σαν να 'ναι η κοιμωμένη
που περιμένει ένα φιλί
από τον πρίγκιπα, τον ποιητή,
που σαν δεν έρθει να τη φιλήσει
αυτή ποτέ δε θα ξυπνήσει.

Ποδαρικό για το 2010 σ' αυτό το ιστολόγιο ας κάνει ένα ποιήμα του Τζιάνι Ροντάρι, από το βιβλίο "Φλυαρίες ανάμεσα στον ουρανό και τη γη", εκδ. Τεκμήριο.

ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!