Το πάθημα της μάγισσας

"Ο χορός να μη σχολάσει!" Κι επειδή να ησυχάσω δε γίνεται, αλλά ούτε και να σοβαρευτώ, ...οργίασα πάλι με το διώνυμο: "σκούπα - χέρια" που άφησε ο mortal.

Μια μάγισσα με ξέπλεκα μαλλιά
και μαύρη κάπα
στα χέρια σκούπα κράταγε
και πέταγε τρεχάτα.

Σεργιάνιζε στα σύννεφα
κι έκανε διαολιές
μα ‘κείνο που την έφτιαχνε
ήταν οι... αλλαγές!

Το βατραχάκι έγινε
μεγάλο σαν λιοντάρι!
Κι ο μαύρος ιπποπόταμος
μικρούλης σαν κουβάρι!

Στον ύπνο των μικρών παιδιών
τρύπωνε κάθε βράδυ
κι όνειρα άφηνε τρελά
κάτω απ’ το μαξιλάρι.

Πότε αράχνες έβαζε
να πλέκουνε βεντάλιες
και πότε μαύρους ποντικούς
να κάνουν λουκουμάδες!

Άλλοτε πάλι μαγικά
ξόρκια και φίλτρα φτιάχνει
και βάζει άρρωστη γριά
να βγαίνει για σεργιάνι!

Τα δέντρα μας τα τρέλανε
κι αγάπησαν τις κάμπιες
και οι δειλές οι κότες μας
θαρρούν πως είναι κάποιες!

Μα κάποια νύχτα σκόνταψε
κι έπεσ’ απ’ τη σκούπα
γκρεμίστηκε, τσακίστηκε
και έμεινε φαφούτα!

Ούτε και ξόρκι μπόρεσε
έκτοτε να αρθρώσει
μα ούτε κι όνειρο φριχτό
μπορούσε πια να δώσει!

Από εκείνη τη νυχτιά
-και πάνε χίλια χρόνια-
έμεινε μέσα στα χαρτιά
και ζει... στα πληκτρολόγια!


Και επειδή ο πυρετός
με κάνει και ξεφεύγω
αφήνω για να παίξετε:
Κουφέτο κι ένα τρένο!


Συμπαθάτε με, οι παρενέργειες τις αντιβίωσης...