Πήγαινε καιρός που δεν ήταν στις καλές της. Τις περισσότερες μέρες της βδομάδας τα μάτια της ήταν θλιμμένα. Δεν μπορούσε να εξηγήσει το λόγο... Βαθιά όμως μέσα της τον ήξερε καλά.
Εκείνο το απόγευμα είχε αποφασίσει να μην κάνει τίποτα. Να μείνει σπίτι της και να μην ασχοληθεί με τίποτα. Ούτε βόλτα θα πήγαινε, ούτε στη φίλη της για καφέ, ούτε γυμναστήριο, ούτε σινεμά. Είχε αποφασίσει να μείνει μόνη και ν' ακούσει τη σιωπή της.
Άναψε μερικά κεράκια -λάτρευε τα κεριά!- έβαλε ένα ποτό, πήρε ένα βιβλίο και έκατσε στον καναπέ. Ούτε που άνοιξε το βιβλίο που είχε διαλέξει. Το ποτό έμεινε κι αυτό μόνο του δίπλα της στο τραπεζάκι κι εκείνη βρέθηκε κουλουριασμένη στον καναπέ, αγκαλιά μ' ένα τεράστιο αρκούδο.
Τότε ήταν που εμφανίστηκε αυτό το περίεργο, διάφανο ανθρωπάκι.
-Καλησπέρα! της είπε.
-Ποιος μίλησε; ρώτησε ξαφνιασμένη.
-Εγώ! Εδώ... πού κοιτάς; επανέλαβε η φωνούλα.
-Πού είσαι, επιτέλους; ρώτησε πάλι κάπως τρομαγμένη.
-Εδώ, πάνω στον αρκούδο σου! Με είδες τώρα;
-Α! Τι είσαι εσύ; θαύμασε απορημένη.
-Ε, καλά... Τώρα θα μου πεις ότι δεν ξέρεις τι είμαι!
-...
-Τι κάνεις τόση ώρα;
-Κλαίω... ψιθύρισε ντροπαλά.
-Μήπως τώρα, λοιπόν, ξέρεις τι είμαι; Με αναγνωρίζεις;
-...
-Δάκρυ είμαι, ανόητη, δάκρυ!
-Μα, τα δάκρυα δε μιλάνε... είπε δειλά.
Το δακράκι γέλασε και της απάντησε:
-Δε μιλάνε; Τι ανόητη που είσαι! Φυσικά και μιλάνε! Όχι μόνο μιλάνε, αλλά φωνάζουν, παρακαλούν, ζητάνε, χαίρονται, γελάνε, λυπούνται, τρομάζουν, πονούν... Και μάλιστα όλα αυτά τα συναισθήματα τα εκφράζουν πιο ξεκάθαρα από τις λέξεις και τόσο δυνατά, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει κανείς να τα ακούσει. Άκου εκεί "δε μιλάνε..."!
-Και από μένα τι θες; Μάθημα ήρθες να μου κάνεις; ανέβασε τον τόνο της φωνής της.
-Όχι. Απλά τόσες μέρες με καταπιέζεις και δε μ' αφήνεις να βγω και να 'ρθω να σου μιλήσω.
-Και σαν τι θες να μου πεις; Δεν έχω όρεξη να ακούσω τίποτα. Είχα αποφασίσει να μείνω μόνη μου απόψε...
-Για πρόσεχε πώς μου μιλάς, σε παρακαλώ! Δε φτάνει που βγήκα από μέσα σου για να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα, θα με μαλώσεις κι από πάνω; Και στο κάτω κάτω, ξεχνάς από πού προέρχομαι; Αυτά τα "είχα αποφασίσει να μείνω μόνη μου απόψε" να τα πεις αλλού, όχι σε μένα! είπε το δακράκι θυμωμένο και εκείνη κουλουριάστηκε πιο πολύ στον καναπέ της.
Καταλάβαινε πως το διάφανο ανθρωπάκι είχε δίκιο και ότι, μάλλον, δεν θα 'πρεπε να διώχνει τον... ουρανοκατέβατο φύλακά της. Έτσι, σταμάτησε να μιλάει και το άφησε να πει το λόγο της επίσκεψής του.
Το άκουγε με προσοχή ενώ κι άλλα διάφανα ανθρωπάκια, αθόρυβα και βουβά, εμφανίστηκαν και χόρευαν μπροστά στα μάτια της. Ό,τι άκουσε το δακράκι να λέει, τα ήξερε πολύ καλά, όμως αρνιόταν να τα παραδεχτεί. Τελειώνοντας όσα είχε να πει το διάφανο ανθρωπάκι κύλησε και τρύπωσε μέσα στην καφετιά γούνα του αρκούδου. Ούτε το ξανάδε ποτέ. Μερικά ακόμα διάφανα ανθρωπάκια κρύφτηκαν μέσα στη γούνα του αρκούδου, άλλα στην πιτζάμα της, άλλα στα μαξιλάρια που στήριζαν το κεφάλι της... Και τότε ένιωσε μια γλυκιά νύστα να την τυλίγει και να βαραίνει τα βλέφαρά της.
Όταν ξύπνησε δεν υπήρχαν πουθενά διάφανα ανθρωπάκια. Δεν ήταν καθόλου σίγουρη αν όλα αυτά συνέβησαν στην πραγματικότητα ή αν ήταν μόνο ένα όνειρο. Όμως για ένα πράγμα ήταν βέβαιη: ότι τα δάκρυα εκφράζουν όλα τα συναισθήματα πιο ξεκάθαρα από τις λέξεις και τόσο δυνατά, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει κανείς να τα ακούσει...
Εκείνο το απόγευμα είχε αποφασίσει να μην κάνει τίποτα. Να μείνει σπίτι της και να μην ασχοληθεί με τίποτα. Ούτε βόλτα θα πήγαινε, ούτε στη φίλη της για καφέ, ούτε γυμναστήριο, ούτε σινεμά. Είχε αποφασίσει να μείνει μόνη και ν' ακούσει τη σιωπή της.
Άναψε μερικά κεράκια -λάτρευε τα κεριά!- έβαλε ένα ποτό, πήρε ένα βιβλίο και έκατσε στον καναπέ. Ούτε που άνοιξε το βιβλίο που είχε διαλέξει. Το ποτό έμεινε κι αυτό μόνο του δίπλα της στο τραπεζάκι κι εκείνη βρέθηκε κουλουριασμένη στον καναπέ, αγκαλιά μ' ένα τεράστιο αρκούδο.
Τότε ήταν που εμφανίστηκε αυτό το περίεργο, διάφανο ανθρωπάκι.
-Καλησπέρα! της είπε.
-Ποιος μίλησε; ρώτησε ξαφνιασμένη.
-Εγώ! Εδώ... πού κοιτάς; επανέλαβε η φωνούλα.
-Πού είσαι, επιτέλους; ρώτησε πάλι κάπως τρομαγμένη.
-Εδώ, πάνω στον αρκούδο σου! Με είδες τώρα;
-Α! Τι είσαι εσύ; θαύμασε απορημένη.
-Ε, καλά... Τώρα θα μου πεις ότι δεν ξέρεις τι είμαι!
-...
-Τι κάνεις τόση ώρα;
-Κλαίω... ψιθύρισε ντροπαλά.
-Μήπως τώρα, λοιπόν, ξέρεις τι είμαι; Με αναγνωρίζεις;
-...
-Δάκρυ είμαι, ανόητη, δάκρυ!
-Μα, τα δάκρυα δε μιλάνε... είπε δειλά.
Το δακράκι γέλασε και της απάντησε:
-Δε μιλάνε; Τι ανόητη που είσαι! Φυσικά και μιλάνε! Όχι μόνο μιλάνε, αλλά φωνάζουν, παρακαλούν, ζητάνε, χαίρονται, γελάνε, λυπούνται, τρομάζουν, πονούν... Και μάλιστα όλα αυτά τα συναισθήματα τα εκφράζουν πιο ξεκάθαρα από τις λέξεις και τόσο δυνατά, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει κανείς να τα ακούσει. Άκου εκεί "δε μιλάνε..."!
-Και από μένα τι θες; Μάθημα ήρθες να μου κάνεις; ανέβασε τον τόνο της φωνής της.
-Όχι. Απλά τόσες μέρες με καταπιέζεις και δε μ' αφήνεις να βγω και να 'ρθω να σου μιλήσω.
-Και σαν τι θες να μου πεις; Δεν έχω όρεξη να ακούσω τίποτα. Είχα αποφασίσει να μείνω μόνη μου απόψε...
-Για πρόσεχε πώς μου μιλάς, σε παρακαλώ! Δε φτάνει που βγήκα από μέσα σου για να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα, θα με μαλώσεις κι από πάνω; Και στο κάτω κάτω, ξεχνάς από πού προέρχομαι; Αυτά τα "είχα αποφασίσει να μείνω μόνη μου απόψε" να τα πεις αλλού, όχι σε μένα! είπε το δακράκι θυμωμένο και εκείνη κουλουριάστηκε πιο πολύ στον καναπέ της.
Καταλάβαινε πως το διάφανο ανθρωπάκι είχε δίκιο και ότι, μάλλον, δεν θα 'πρεπε να διώχνει τον... ουρανοκατέβατο φύλακά της. Έτσι, σταμάτησε να μιλάει και το άφησε να πει το λόγο της επίσκεψής του.
Το άκουγε με προσοχή ενώ κι άλλα διάφανα ανθρωπάκια, αθόρυβα και βουβά, εμφανίστηκαν και χόρευαν μπροστά στα μάτια της. Ό,τι άκουσε το δακράκι να λέει, τα ήξερε πολύ καλά, όμως αρνιόταν να τα παραδεχτεί. Τελειώνοντας όσα είχε να πει το διάφανο ανθρωπάκι κύλησε και τρύπωσε μέσα στην καφετιά γούνα του αρκούδου. Ούτε το ξανάδε ποτέ. Μερικά ακόμα διάφανα ανθρωπάκια κρύφτηκαν μέσα στη γούνα του αρκούδου, άλλα στην πιτζάμα της, άλλα στα μαξιλάρια που στήριζαν το κεφάλι της... Και τότε ένιωσε μια γλυκιά νύστα να την τυλίγει και να βαραίνει τα βλέφαρά της.
Όταν ξύπνησε δεν υπήρχαν πουθενά διάφανα ανθρωπάκια. Δεν ήταν καθόλου σίγουρη αν όλα αυτά συνέβησαν στην πραγματικότητα ή αν ήταν μόνο ένα όνειρο. Όμως για ένα πράγμα ήταν βέβαιη: ότι τα δάκρυα εκφράζουν όλα τα συναισθήματα πιο ξεκάθαρα από τις λέξεις και τόσο δυνατά, ακόμα κι όταν δεν υπάρχει κανείς να τα ακούσει...
9 σχόλια:
Ποιος σ' έκανε να κλαις;
Κατάρα μου: Να ψήνεται αιωνίως στα καζάνια της Κολάσεως...
Gkrrrrr. Edw o taxidromos ola ta giatreuei..
...μια γλυκιά καλησπέρα να σου αφήσω..
:)
mortal, μην καταριέσαι. Μωρό παιδί είμαι κι εγώ και όπως όλα τα μωρά... κλαίω!
Ταχυδρόμεεεεεεεεεε, κάνε κάτιιιιιιι!!! Δεν ξέρω τι -ούτε καν θυμάμαι το λόγο του κλάματος- αλλά αφού όλα τα γιατρεύεις... ;)
roadartist, καλησπέρα σου! Κερνάω καφεδάκι στο μπαλκόνι. Έρχεσαι;
Άντε, μαζευτείτε να πάμε για κάνα μπάνιο γιατί... έπηξα!
Το κλάμμα είναι λυτρωτικό. Σκέψου και μένα, που τ΄σο με γιατρεύει αλλά ως άντρς λίγο οξύμωρο να κλαίω, γ**ώ την κοινωνία μου..
Ναι...
και κάθε που το δάκρυ θα κάνει την εμφάνισή του, θα θυμάμαι τα διάφανα ανθρωπάκια σου...
καλό βράδυ καλή μου!
Ταχυδρόμε, μεταξύ μας τώρα, δε μας... διαβάζει και κανείς, είναι άκρως γλυκό, τρυφερό και γοητευτικό να κλαίει άντρας. Όχι ο Κρο, ο κροκόδειλος... ;), αλλά ένας κοινός θνητός άντρας. :)
Κοπέλα με το καναρινί, ελπίζω να μην εμφανίζονται συχνά τα διάφανα ανθρωπάκια. Μα αν το κάνουν μίλα τους. Συνήθως είναι μοναχικά, αλλά αποζητούν την παρέα. :)
Σνουποφιλιά
Κρητικιά μου εσύ!
Μιλάς σε κάποια που κλαίει με το παραμικρό..κλαψιάρα σεσημμασμένη..εκεί που ζωγραφίζω θυμάμαι κάτι θλιβερό που έγινε πριν..χρόνια και ναααα! τα ..διάφανα ανθρωπάκια.Ο άνδρας μου λέι οτι τα μάτια μου είναι μονίμως υγρά, αν κάποιος μου μιλήσει άσχημα ..αν μου πει κάτι κακό που του συμβαίνει...αν σκεφτώ οτι μπορεί να πάθει κάτι κάποιος που αγαπώ..ναααα! τα δάκρυα..τελικά πιστεύω οτι είναι ο μοναδικός τρόπος να αυτο θεραπεύομαι απο ότι συμβαίνει γύρω μου.Γι' αυτό ..άσε τα διάφανα ανθρωπάκια να έρχονται και να φεύγουν.
Δημοσίευση σχολίου