Λέξεις, φράσεις, κείμενα...

Δεν είχε πολλή δουλειά εκείνη τη μέρα. Για την ακρίβεια είχε πασχίσει να εξασφαλίσει μια ωρίτσα για να κάνει ένα μικρό διάλειμμα. Παρήγγειλε έναν καφέ σκέτο Ελληνικό και κάθισε στην καρέκλα του γραφείου της μπροστά, με το κεφάλι βαρύ από τις σκέψεις, να στηρίζεται στις παλάμες της και με το πόδι της να χτυπά νευρικά κάτω από το τραπέζι. Πάντα σε ετοιμότητα να πεταχτεί και να τρέξει για δουλειά. Εκείνη όμως την ώρα είχε αποφασίσει να την ξοδέψει για να χαλαρώσει λιγάκι και να βάλει το μυαλό της σε τάξη.

Ο καφές ευωδίαζε και η ζεστασιά του την έκανα να νιώθει πιο ήσυχη. Ήταν μια μυρωδιά που την είχε συνδέσει μ' εκείνον. Έκλεισε τα μάτια και συνειδητοποίησε, για μια ακόμη φορά, πόσο της έλειπε. Κάτι έπρεπε να κάνει. Η απόσταση μεταξύ τους την τσάκιζε.

Ανοίγοντας τα μάτια, το βλέμμα της έπεσε σε ένα λευκό φύλλο χαρτί. Δίπλα του, πάντα έτοιμο για δράση, το αγαπημένο της δίδυμο: μολύβι και γόμα. Της άρεσε να γράφει με μολύβι. Λάτρευε τη μυρωδιά και τον ήχο του καθώς έτρεχε πάνω στο χαρτί. Κι αυτή η γόμα! Σαν τη μάνα που ανακαλύπτει την κόρη της να ερωτοτροπεί με κάποιο νεαρό και σπεύδει να μαλώσει, να αποτρέψει, να προλάβει να μην ειπωθούν λόγια που θα μείνουν για πάντα. Χαμογέλασε με τη σκέψη της κι ανασηκώθηκε στην καρέκλα της. Όρθωσε την πλάτη και με μια γρήγορη κίνηση έσυρε προς το μέρος της το χαρτί και το μολύβι, ενώ κράτησε σφιχτά στο χέρι της τη γόμα.

Ούτε κατάλαβε πώς βρέθηκε να του γράφει. Το χαρτί γέμιζε μαύρα σημάδια, ανοίγοντας διάπλατα στην καρδιά και τις σκέψεις της μια πόρτα που έμενε για καιρό κλειδωμένη. Λες και είχε ειπωθεί η μαγική φράση του παραμυθιού: "Σουσάμι... άνοιξε"! Η ανάγκη της για έκφραση ήταν ακατανίκητη. Μέρες την άκουγε να ουρλιάζει και να χτυπιέται στους τοίχους του γραφείου της με μια εκκωφαντική σιωπή.

Έγραφε κι έγραφε, με ταχύτητα πρωτόγνωρη. Λες και όλα ήταν μέσα της έτοιμα από καιρό και η ώρα είχε φτάσει πια για να γεννηθούν. Τα σημάδια στο χαρτί πλήθαιναν και η αγωνία της να βγάλει όλα όσα την έπνιγαν κορυφωνόταν. Ούτε ο ήχος του κινητού της δεν κατάφερε να την επαναφέρει στη ρουτίνα και την καθημερινότητά της. Παραμόνο η φωνή του κατάφερε να την ξυπνήσει, καθώς έφτανε στο αφτί της ζεστή και οικεία. Πάντα την έκανε να νιώθει τόση ασφάλεια και σιγουριά. Πολλές φορές αισθανόταν ότι κατάφερνε να επικοινωνήσει μαζί του με τη σκέψη και μόνο, αφού τα τηλεφωνήματα ή τα μηνύματά του έφταναν πάντα στην πιο κατάλληλη στιγμή, τότε που τον χρειαζόταν περισσότερο. Έτσι κι εκείνη τη στιγμή. Το μολύβι έπεσε από τα χέρια της άψυχο και η κόλλα με τα μαύρα σημάδια κρύφτηκε μέσα στη χούφτα της. Για άλλη μια φορά είχε καταδικάσει τις σκέψεις της σε σιωπή.

Πέρασαν δυο χρόνια. Οι ζωές τους χωριστές. Τα καλώδια δεν μπόρεσαν να εκμηδενίσουν την απόσταση και τις φλύαρες σιωπές. Ούτε τηλέφωνα, ούτε email, ούτε γράμματα. Καμιά προσπάθεια για επικοινωνία, παρόλο που, πολλές φορές, ένιωθε τον εαυτό της να το επιθυμεί διακαώς. Θα είχε αφήσει οριστικά πίσω της αυτό το κομμάτι της ζωής της, αν δε βρισκόταν ένα στραπατσαρισμένο χαρτί με μαύρα σημάδια κραυγές να τσαλακώσει τη θέλησή της να τα ξεχάσει όλα. Στη θέα του παλιού γράμματος που βρέθηκε στον πάτο ενός συρταριού της η ανάμνηση εκείνου που τόσο αγαπούσε ζωντάνεψε.

Έβγαλε το τηλέφωνο από την τσάντα της με βιαστικές, ταραγμένες κινήσεις, ενώ έσφιγγε στη χούφτα της το παλιό γράμμα που δεν είχε σταλεί ποτέ. Σχημάτισε ανυπόμονα τον αριθμό. Φυσικά δε χρειαζόταν προσπάθεια για να τον θυμηθεί. Τα δάχτυλά της τον ήξεραν πια απ’ έξω. Τα δευτερόλεπτα της αναμονής τής φάνηκαν αιώνας. Ώσπου ο χρόνος σταμάτησε σε ένα ζεστό, οικείο, ασφαλές «Παρακαλώ»…

*Υπαίτιες για την παραγωγή του παραπάνω οι λέξεις με τα έντονα γράμματα.